روزهای بی خاطره

اتفاق هایی می افتد.

آنچنان که برای همه.

مثل همیشه.

اما خاطره نیستند یا نمی شوند.

ارزش ندارند که به خاطر بسپارم چه برسد به نگاشتن.

یاد شعری از فاضل افتادم:

خاطره ها رفته اند خاطره من

پس تو چرا مثل خاطرات نمردی؟

راستی یادم رفت سلام کنم.

مهم نیست!